2.24.2011

Dia de Rosalía de Castro

San Antonio bendito,

dádeme um home,

anque me mate,

anque me esfole.

Meu santo San Antonio,

daime um homiño,

anque o tamaño teña

dun gran de millo.

Daimo, meu santo,

anque os pés teña coxos,

mancos os brazos.

Uma mller sin home...,

ίsanto bendito!,

é corpiño sin alma,

festa sin trigo,

pau viradoiro

que onda queira que vaia

troncho que troncho.

Mais, em tendo um homiño,

ίVirxe do Carme!,

non hai mundo que chegue

pra um folgarse.

Que, zambo ou trenco,

sempre é bo ter un home

para um remédio.

Eu sei dum que cobisa

causa miralo,

lanzaliño de corpo,

roxo e encarnado,

caniñas de manteiga,

e palavras tan doces

qual mentireiras.

Por el peno de día,

de noite peno,

pensando nos seus ollos

color de ceo;

mais el, xá doito,

de amoriños entende,

de casar pouco.

Facé, meu Sant Antonio,

que onda min veña

para casar conmigo,

nena solteir

que levo en dote

uma culler de ferro,

carro de boxe,

un irmanciño novo

que xá tem dentes,

unha vaquiña vella

que non dá leite...

ίAi, meu santiño!:

face que tal suceda

cal volo pido.

San Antonio bendito,

dádeme um home,

anque me mate,

anque me esfole,

que, zambo ou trenco,

sempre é bo ter un home

para um remédio.

Sem comentários:

contacto: